O Mnie

Od młodego wieku obserwowałam moją mamę walczącą z uzależnieniem od alkoholu i bulimią, co spowodowało, że zostałam jej opiekunem. Często słyszałam, jak zamyka się w łazience i wymusza wymioty po rodzinnych posiłkach. Widziałam również, jak negatywnie wypowiada się o swoim ciele przede mną, dodając, że niestety odziedziczyłam to po niej. Jej obsesja na punkcie ciała i jedzenia wpłynęła na moje relacje z moim ciałem i jedzeniem, a z czasem, rzeczy, które obserwowałam i powtarzane do mnie stały się moim programem i ukształtowały moją relację z moim ciałem i jedzeniem.
Podczas rozwodu moich rodziców, gdy miałam 13 lat, przeszłam okres anoreksji. Uciekałam w emocjonalne jedzenie, aby zagłuszyć niekomfortowe uczucia i sytuacje, których nie potrafiłam znieść. Dopiero w wieku 26 lat, gdy poddałam się hipnozie i zaczęłam z nia pracować, zdałam sobie sprawę z mojego problemu z emocjonalnym jedzeniem i tego, od czego naprawdę uciekałam. Przez większość mojego życia czułam się niekochana, odrzucona, nieistotna i bezwartościowa – co przyciągało ludzi i sytuacje, które to potwierdzały.